Met het project “Murs que parlen” (pratende muren) is Tarragona haar straten aan het omvormen tot een grote kunstgalerij. Niet onverwacht, want Spanje is al “wereldkampioen” street-art. Tenslotte in deze blog de mooiste Spaanse en Catalaanse gedichten op Nederlandse muren.
Wie door Tarragona stad loopt kan de prachtige muurkunst niet missen. Sinds 2008 steunt de gemeente deze street-art middels het project ‘pratende muren’ waarbij de toegang van jonge kunstenaars tot publieke ruimten wordt bevorderd. Sindsdien zijn de initiatieven alleen nog maar uitgebreid. Bijvoorbeeld is geregeld dat toestemming om te schilderen in publieke ruimten al binnen 48 uur wordt gegeven.
En het resultaat is indrukwekkend. Inmiddels hebben diverse kunstenaars vele muren, ramen en gevels van verlaten gebouwen en gesloopte huizen kleur gegeven. Er zijn meer dan 100 van zulke kunstwerken door de hele stad. Diverse bureaus bieden dan ook street-art tours met gids.
De beroemdste muurkunst in de oude stad is ongetwijfeld die op de Plaça dels Sedassos, geschilderd door Carles Arola in 1995 (zie foto bovenaan deze blog). Hij heeft daarbij gebruik gemaakt van de trompe-l'oeil-techniek, waarmee een optische illusie wordt gecreëerd dat de figuren en objecten echt zijn. Volgens veel gidsen een must-see.
Een veel gefotografeerde muur is ook die aan de Paseo de Sant Antoni, met haar klimmende mannetjes. En in de visserswijk Serrallo is een prachtige kunstcollectie te zien van wel 15 kunstenaars. Deze collectieve kunsttentoonstelling op straat staat bekend als de ‘Color Zone’ (ook door de kleurrijk geverfde huizen). Een ander fenomeen in Tarragona zijn de geverfde paaltjes van ‘Pilon Street’. Jaarlijks worden ze in juli overgeschilderd tijdens een heerlijk feest met live muziek (zie onze pagina met feesten in Tarragona). Hieronder een korte street-art impressie van de stad.
Spanje “wereldkampioen” street-art
Maar in Spanje staat dit initiatief in Tarragona niet op zichzelf. Recent heeft de grootste stedelijke kunstgemeenschap ter wereld (Street Art Cities) een kunstwerk in de Spaanse plaats Lugo (Galicië) tot beste muurschildering ter wereld uitgeroepen. Het gaat om een afbeelding van Julius Caesar, geschilderd door Diego As op een muur van 20 bij 20 meter aan de Ronda da Muralla in Lugo (zie foto hieronder). De kunstenaar uit Lugo was eerder al verkozen tot beste graffiti-kunstenaar ter wereld.
Maar het kan nog gekker. Een heel Spaans dorpje in de buurt van Valencia (Fanzara) is volledig omgetoverd tot een openluchtgalerie. Locals en artiesten hebben hier de witte muren beschilderd met kleurrijke kunstwerken. Het begon met een street-art festival waarin 21 artiesten deelnamen. Maar drie jaar later is dit MIAU festival (Unfinished Museum of Urban Art) uitgegroeid tot een gerenommeerd evenement waar zich inmiddels meer dan 200 artiesten voor hebben aangemeld.
Spaanse en Catalaanse muurgedichten in Nederland
Ook Nederland heeft haar muurkunst. Binnen het project ‘Gedichten op muren’ zijn er sinds 1992 in de stad Leiden meer dan 100 prachtige internationale gedichten op de muren aangebracht. Daarbij ook Spaanse en Catalaanse gedichten.
Bijvoorbeeld het gedicht De Profundis van de beroemde Spaanse dichter Federico García Lorca, die dit in 1921 schreef als onderdeel van totaal acht gedichten. Het is geïnspireerd door de Petenera, een traditionele flamencodans. Het gedicht is te vinden op de Langebrug 56 (op de kruising met de Zonneveldstraat) in Leiden.
DE PROFUNDIS (door Federico García Lorca)
De honderd gelieven
zijn eeuwig ingeslapen
onder de dorre aarde.
Lange rode paden
gaan door Andalusië.
Córdoba heeft groene gaarden
vol olijfbomen om kruizen
ter herinnering te plaatsen.
De honderd gelieven
zijn eeuwig ingeslapen.
Minstens zo indrukwekkend zijn de gedichten van de Catalaanse dichter Salvador Espriu, indertijd nog genomineerd voor de nobelperijs. Aan de Rijn en Schiekade 125 (op de hoek van de Telderskade) staat zijn gedicht Pluja (regen).
PLUJA (door Salvador Espriu)
Het komt van nergens. Weggaan?
Er is geen toverwoord dat deze sleur
doorbreekt, het staren, de sonore stilte
als van pijlen. De lente, en de overvloed
aan jaren en aan licht, liggen verloren
op de afgelegde weg. De verwachtingen doofden
op den duur volkomen. Opnieuw is alles volmaakt
in de leegte: de trage regen
gaat nergens heen.
Salvador was zeer toegewijd aan de Catalaanse taal (een gevaarlijke bezigheid in die tijd onder Franco) maar altijd gericht op de dialoog. Zelf vind ik zijn gedicht “La pell de brau” (“De huid van de stier”) uit 1960 zijn mooiste.
Op 5 minuten lopen van ons huis in Tarragona is een straat naar hem vernoemd, Carrer Salvador Espriu. Daarmee zijn we weer terug in de stad vanwaar we deze blog begonnen: een heerlijk rondje straatkunst. En zowel in Spanje als in Nederland altijd dichtbij!
.
Comentarios